Nueva incorporación en riazor.org. Llega desde Instagram una nueva columna de opinión, con el nombre de minutto93 igual que la cuenta que tiene en la citada red social. De forma periódica podréis leer sus artículos de opinión sobre el Deportivo.
Hai anos visitei Saraxevo ca miña irmá. Tras comer quilos e quilos de Burek, decidimos facer o tan pouco orixinal free tour pola cidade. Na porta da oficina de turismo recibiunos un tipo escuálido, co pelo longo, unha chupa de coiro e notable peste a alcol (de feito estaba bebendo whisky por unha petaca que gardaba entre unha perna e os seus xenitais de forma bastante acrobática). O primeiro que nos dixo foi o seguinte: “Bosnia é un país dividido, un monstro de catro cabezas.
Diranvos que aquí hai tres relixións, pero en realidade hai catro: os musulmáns, os ortodoxos, os católicos e, por último, nós, os comunistas.” O primeiro que me veu á cabeza foi Galicia, un monstro de catro provincias. O segundo, coma unha matrioska dentro dunha delas, o Dépor. Un monstro de catro bancadas. Un equipo dividido. Unha familia destas grandes nas que xa hai xente que empeza a non falarse entre si por temas de herdanzas.
Eran épocas convulsas no club (algunha vez non o foron?) e o clima era case irrespirable. Sucedíanse os cánticos pedindo a dimisión de adestradores, directivas, directores deportivos e mesmo houbo algún partido no que todo o que se cantou tivo un verniz de retranca bastante elegante (“a por la Copa, oé” e esas cousas). Cada semana xurdía unha nova facción: lendoiristas, tinistas, arsenistas, fernandovazquistas, lendoiristas de segunda ola, pepemelistas, xudistas, lucasperecistas, lendoiristas de terceira ola, bergantiñistas e xente que só quería ir a Dobao a comer callos e estar tranquila. O peor de todo aquilo era a sensación de que un novo desastre podía estalar en calquera momento, de que unhas bancadas contestaban a outras, ás veces con asubíos, ás veces con cánticos e ás veces increpándose de forma individual a través dun valado dun escaso metro e dez que separaba moito máis ca un espazo físico. O peor era ese ambiente bélico no que irmáns, amigos e parellas deixaban de falarse por pareceres relativos ao club. Ser do Dépor era estar en guerra. Contra quen? Contra nós mesmos, supoño.
Unha das cousas que aquel guía nos contou sobre o seu país era que o propio goberno de Bosnia, aínda que se realizan eleccións cada catro anos, está dividido por alternancias. De cada lexislatura, oito meses goberna un dos que se consideran os tres “pobos constituíntes” (bosníacos, croatas e serbios). Algo que se percibe sen que ninguén cho conte é unha tensión latente, cos tres exércitos na rúa, coma se o aire fose gas natural e a pedra dun chisqueiro puidese provocar que todo arda de forma instantánea. O tour acabou nunha praza na que o guía xogou comigo unha partida de xadrez (máis que xogar o que fixo foi meterme unha malleira) e me regalou unha última frase para explicarme o país: “Bosnia é coma este taboleiro, un terreo de xogo no que determinados axentes externos xogan as súas partidas e veñen a medirse. Nós só somos as súas pezas”.
Non puiden evitar que me viñese de novo á cabeza o Dépor, un terreo de xogo no que non só se xoga a fútbol. Un taboleiro no que axentes locais miden as súas forzas, planean e conspiran. Unha presa que interesa máis viva que morta, pero que “se non é miña, mellor que estea moribunda e famenta”. Non fai falla nomealos, que aquí xa todos nos coñecemos. Ademais, son xente que adoita organizar eventos nos que regalan petiscos e son capaces de non invitar por un par de liñas tortas.
Hai unhas semanas celebráronse eleccións en Bosnia, din os observadores internacionais que as máis complexas dende os acordos de Washington debido áinestabilidade que a guerra entre Rusia e Ucraína xerou na zona. Hai tamén unhas semanas que o Dépor parece ter posto fin ao seu particular armisticio, esa época na que as diferenzas se deixaban nos bares e as catro cabezas do estadio só miraban o campo. O golpe (case de Estado) do día do Albacete e un inicio de tempada que non cumpriu coas expectativas de moita xente, volveunos deixar bancadas enfrontadas, asubíos, cánticos pedindo dimisións e a conversión nunha especie de plebiscito, a favor ou en contra do equipo, do ritual que os xogadores realizan coa afección ao final dos partidos.
E eu agora debería lanzar como conclusión unha desas mensaxes baleiras que piden unidade de forma urxente e desesperada. Pero non son tan hipócrita como para non recoñecer que eu vexo o fútbol dende un lugar concreto, dende unha desas bancadas, unha á que adoita esixírselle ademais cheques en branco e renuncias severas. Non vou pedir unha unidade baleira, pero si un consenso que faga que deixemos de ser unha máquina de triturar adestradores, 16 nos últimos 11 anos. Conformaríame incluso cun certo conformismo daqueles aos que todo lles parece pouco e teñen présa por “volver a onde merecemos”, se é que iso significa algo. Afirmar que “o Dépor somos nós” pode resultar reconfortante en determinadas situacións, pero na maioría delas non deixa de ser unha noxenta responsabilidade. Ás veces hai que animar sen ganas e deixarlle o dos asubíos ao árbitro por moi mal que o faga. Podemos seguir mudando as caras de adestradores, xogadores e presidentes e que nada cambie, ou podemos asumir que madurar implica negociar a nosa visión das cousas por un ben colectivo maior. Houbo parroquias, aldeas, vilas, cidades e mesmo países enteiros que acabaron auto-destruídos por problemas de marcos. No deportivismo precisamos antes unha concentración parcelaria que un novo adestrador. Xa temos o segundo, a ver se antes de que remate a tempada damos conseguido o primeiro.