O 23 de novembro de 2004, Marcos Yáñez Fernández (Boiro, 1977) debutou na máxima competición europea a nivel de clubes: a Champions League. E fíxoo disputando tres minutos dun Olympiacos 1 – Deportivo 0. Foi o punto álxido da súa carreira. Agora, case 14 anos despois, con 41, e despois de experiencias en Pontevedra, Xánthi, Almendralejo ou Santiago, volta ás súas orixes. Volta a Barraña. Máis de 300 goles despois, Changui mudou de reto. Alonxado dos focos mediáticos, segue xogando ó fútbol, pero por enriba de todo, preside ó equipo da súa vila: o Club Deportivo Boiro.
A situación económica do Boiro
«A cousa vai ben. Dentro da débeda importante que hai. Atopámonos máis cousas das que realmente dixeron na Asamblea. Son imprevistos cos que non contas, e dis ti: “Joder…”». Nun principio, estimábase que a débeda do Boiro rondaba os 300.000 euros. Porén, Changui apunta que «estamos máis preto dos 400.000». Incide en que «non se contaron realidades» e explica que, como club modesto, o novo Boiro sobrevive «cos cartos dos socios e da publicidade».
Coa temporada xa comezada, a directiva vive días de moito traballo na busca de novos patrocinadores que melloren a economía do club. Changui cita a unha pedra angular nese senso: «J.J. Chicolino. É imprescindíbel para que o Boiro seguise e siga adiante, leva traballando dous meses para conseguir os cartos que se lle debían ó plantel». Prudente no seu discurso, o exdeportivista non oculta que, no momento máis delicado, chegaron a pensar que «a desaparición podía pasar. Víamos que non se chegaba a un acordo. Os xogadores non baixaban —as súas pretensións— ata onde o club quería, pero J.J. fixo un esforzo e houbo consenso».
Un plantel identificado
Con aquel movemento, o Boiro esquivou a primeira bola de partido, pero non a definitiva. Changui alerta da situación. «Non estamos salvados, en calquera momento pode virnos algo do revés». Son os quebradeiros de cabeza dun club que este mesmo verán camiñaba pola corda frouxa, sen presidente e co futuro en perigo. Un futuro que lle encomendou á xente da casa. A futbolistas como Cardeñosa, un nome xa consagrado na Terceira galega. «Podía seguir outro ano máis no Compostela, que vai loitar por gañar a liga e ascender», pero apostou polo Boiro. «Iso amosa o grao de implicación da xente con este club, coa afección, e a confianza que teñen depositada en min».
Carde é un dos 16 futbolistas do plantel que son naturais do Barbanza. E tamén un dos 13 que teñen pasado no Boiro ou nas súas categorías inferiores. Coa maioría da xente da casa, o novo proxecto boirense non entende de fronteiras e tamén engancha a foráneos. Como a Óscar ‘La Magia’, nado na Coruña e comprometido coma o que máis coa causa. «É imposible non fichalo. Fichou máis el polo Boiro que eu a el. Quero esta xente no proxecto. Son xogadores moi válidos».
O Changui xogador nunca morre
No medio do plantel, tamén hai oco e ficha para o presidente. El explica os motivos da súa incorporación. «Víamos ilóxico que, se non atopábamos nada, estando eu aquí, non puidese participar. Preguntamos se podía ser presidente e xogador á vez, e na Federación dixeron que non había problema. Dei eu o paso e o adestrador dou o visto bo». O sorriso que se lle debuxa na cara cando fala da súa faceta dentro do verde delátao, e el non o nega. «Sigo xogando porque teño ilusión, e gústame ir hoxe adestrar, o martes… Sei que moita xente di que estou acabado, que xa non teño fútbol, que teño 41 anos e que debo irme á bancada. Deixar paso. E sempre digo: “Darei o paso o día que alguén me pase por enriba”».
