Antonio Manuel Fraga, escritor e enxeñeiro Técnico Industrial deportivista autor da nosa sección Conversas Cuánticas, reflexiona no seguinte artigo de opinión sobre a esixencia desmesurada no día a día no Deportivo e a pouca paciencia que se ten dende hai anos con todo o que rodea ao equipo branquiazul:
Valle-Inclán perdeu un brazo nunha pelexa de bar. Así se facían as cousas outrora, sen mexericadas. Anos máis tarde escribiu en Luces de Bohemia aquilo de “Los héroes clásicos reflejados en los espejos cóncavos dan el Esperpento”. Como de cóncavo ten que ser o espello no que o Dépor se reflicte…
Outra ilusionista da palabra, Virginia Woolf, falaba dos espellos deformadores como recurso dalgunhas persoas para se veren meirandes. Talvez o mesmo espello que traza o noso esperpento lles sirva aínda a algúns para se aferrar a unha condición de xigante que, admitámolo, hai tempo que perdemos.
Presumimos incansables de ser a mellor afección e apelamos, cheos de fachenda, ao número de abonados que o Deportivo ten. Non abonda. Advertía recentemente Alfonso Núñez nun A balón parado sobre a “valencianización” do deportivismo. Lembraba Alfonso como en Primeira División se pedían ceses por botar un mes sen gañar, en Segunda por empatar dous partidos consecutivos e, coma guinda da autodestrución, en Segunda B pola falta de jogo bonito. Repito: en Segunda División B.
Este espírito hater vén de lonxe. No seu tempo, Arsenio aturou tempo e tempo unha pancarta en Preferencia que rezaba “Arsenio, propóntelo y vete”. Anos despois, tras a chegada da beizón do Superdépor, quixo presentar a dimisión porque unha parte da afección lle esixía gañar a Liga. Lendoiro non lle deixou. Non é cuestión de glosar as virtudes e defectos de Augusto, por todos e todas coñecidos, mais cos adestradores adoitaba ter paciencia.
Anos máis tarde, os herdeiros do espírito daquela pancarta de preferencia colleron as rendas do club, e todo cambiou. Dun tempo a esta parte semella que a reflexión queima. Mirámonos nese espello cóncavo que, coma aos heroes de outrora, nos deforma até nos converter en puro esperpento; mais, na nosa quimera grandilocuente, crémonos aínda xigantes.
Na saga de Harry Potter, o Espello de Oxesed amosa os «máis profundos e máis desesperados desexos do noso corazón». O espello non revela nin verdade nin coñecemento ningún, só puro desexo, polo que moitos perden a cabeza cando se miran nel. O noso Harry Potter de Castrofeito mirouse no espello e viuse a si mesmo triunfando co Deportivo en Primeira División. Puro desexo. O relato obxectivo indica que as dúas veces que recalou no Deportivo fíxoo en base a un criterio puramente emocional e non futbolístico; e así as cousas non adoitan funcionar. Moito menos se o adestrador non conta coa confianza dunha directiva que, cando se mira nese mesmo espello milagreiro, non contempla a Vázquez na imaxe reflectida do seu propio desexo.
Outra de reflexos! Na mitoloxía clásica, Narciso era un mozo aposto que tiña un gran defecto: só sabía quererse a si mesmo. Tras desprezar a Eco, unha ninfa do monte Helicón, esta pediulle a Némese, deidade da vinganza, que castigase a Narciso. Némese maldiciu o mozo a namorar do seu propio reflexo. E así, cando Narciso foi ao río Estixia para se refrescar un pouco, viuse reflectido na auga e achegouse máis e máis para admirar a súa beleza. Tanto se acercou que acabou afogando no río.
Igual ca Narciso, o deportivismo venera o seu propio reflexo. Somos os máis fieis, os que máis títulos temos, os que partimos a pana, os máis guapos. E así, devagar, ímonos achegando ao fondo da nosa propia historia, ao perigoso límite do afogamento.
E mentres Harry, fronte ao espello, se decata de que esa imaxe dun futuro éxito é pura ilusión. Pode que axiña se converta noutro heroe clásico cuxa historia acabou deformada en esperpento. Verémolo!