Antonio Manuel Fraga Allegue (Pontedeume, 1976), é un enxeñeiro técnico industrial e escritor galego. En 2013 gañou o X Certame de microrrelatos da Lonxa Literaria de Moaña e o Premio Merlín coa obra O Castañeiro de Abril. En 2015 gañou o I Premio Antón Risco de Literatura Fantástica coa novela Querido H.P. Lovecraft, obra pola que conseguiu tamén o Premio da Crítica Galicia de Creación Literaria en 2017.
21 de decembro de 1994
Chove, vai frío e estamos a piques de ver –por vez primeira nas nosas vidas –gañar o Celta en Riazor. Na autoestrada a auga cae a caldeiros sobre o parabrisas do Opel Astra. Chegamos á Coruña, tomamos tres terzos na Cafetaría Estadio e separamos os nosos camiños. A., curmán maior de J., vai para preferencia superior. Leva lustros de socio e fala coa lexitimidade dun guerrilleiro veterano. “En segunda división eramos só catro monas e o do tambor, e o do tambor entraba de balde”. Hai na súa voz un rastro de xenreira, como o gorgolexo dun vello vinilo. Non gusta de Arsenio, nin de que Donato e Mauro xoguen xuntos. Niso diferimos. No demais –e malia a diferenza de idade –levámonos ben. No coche pon sempre o mesmo casete da Roda. Escoitar “que ricos son los bistécoles fritidos con las patácolas” camiño do estadio forma parte do noso rito.
J. e mais eu veremos o partido en General. As entradas son baratas e aló pásase ben. Cando entramos no estadio xa non colle un alfinete. Colocámonos debaixo dun para-avalanchas. Velaí o truco. Se te colocas enriba exposte a machucar as tripas en cada gol. Cheira a humidade e a haxix. Os equipos saen ao campo esvaecidos polo manto de chuvia. As bengalas agroman para conformar unha estadea avermellada que perfila a curva de Maratón. Aumenta a intesidade dos cánticos, engadindo unha dose extra de épica a aquela noite invernal.
No minuto 2 marca Gudelj. A cousa está fodida. Como temos frío, cantamos máis forte. Cando General bota ao unísono, o cemento ceiba un laio arrepiante que nos sube polas pernas e o tronco até a gorxa. Convertemos o choro do cemento nun “Forza Dépor, oé”. Non vale de nada. Ao pouco de volver do descanso, Losada marca o segundo para o Celta. No minuto 77, Bebeto recibe de costas na media lúa da área. Está arrodeado de catro rivais que se abalanzan sobre el como lobos en inverno. Cun toque suave coa punta da bota dereita orienta o balón cara a posición de disparo; no xiro está a piques de caer, mais consegue endereitarse coa rapidez dun lóstrego e dun couce seco envía a pelota ao fondo da rede. Avalancha en General, máis froito do costume que da ansia de celebración. Malia insistir até o derradeiro segundo, a remontada non se acaba de completar. Caras baixas e algún berro de xenreira dirixido a Especial Niños, onde a afección visitante se relambe vitoriosa.
Saímos de General e dirixímonos á cafetaría Estadio, o noso punto de encontro. Debaixo de Especial Niños xuntouse un grupiño de xente que intercambia insultos e cánticos coa avanzada celtista. No lanzamento de obxectos gañan os do sur, que contan coa avantaxe da altura da bancada. Anos despois, no Festival Cultura Quente de Caldas, o meu amigo W., de Vigo, confésame que ese día estaba naquela bancada guindando cousas á rúa. Coñecendo a W., non me estraña. “Que gilipollas eramos. Agora o fútbol dáme noxo”, dime sorrindo.
A cousa en Manuel Murguía estase a quentar de máis. Desde dentro do estadio aumenta a chuvia de obxectos e a policía decide cargar. J. e mais eu dámoslle sebo aos pés e refuxiámonos no interior da cafetaría Estadio. Dous homes chaman a miña atención. Están moi nerviosos. Anímanse o un ao outro con consignas do tipo “hai que ir por eles” ou “de aí non saen”. Levan bombers verdes e bufandas dos Blues. Malia iso, observo que o resto da súa roupa non se corresponde nin coa chupa nin coa actitude. Deben de roldar os corenta e moitos anos e abesouran a rúa agochados tras a máquina comecartos. Ambos teñen bigote. Doulle un toque co cóbado a J. e sináloos coa cabeza. “Mira, Hernández e Fernández”. J. contén coa man a gargallada e diríxese á barra. Pide tres quintos.
21 de maio de 1995
J. e mais eu chegamos a estación de buses de Vigo, onde nos agardaba M., o único do trío do instituto que estuda na cidade. Fomos até o piso de V., o irmán de J.. Alí coñecemos os seus compañeiros. Pedimos pizzas para cear e bebemos cervexa. Despois saímos de troula. Un compañeiro de V., máis vello ca nós, lévanos no coche até o Casco Vello, que atopamos ateigado de xente que bebe na rúa. Dous retallos para a lembranza:
-Nos bares non serven Estrella Galicia, só Mahou.
-Coñezo unha rapaza da miña idade que se chama Maruxa. Todas as Maruxas que coñecía até o daquela eran da idade da miña avoa.
Despois, perdémonos nunha nebulosa etílica. Bebemos moito e mal, até crebar a noite en mil anaquiños de espello que, ciscados na pendente olívica, nos devolven versións parciais dun conxunto só intuído. Sei que viaxamos no coche pola cidade. Sei tamén que xogamos a un xogo parvo e covarde. Cando os semáforos se poñen en verde, baixamos as xanelas e cantamos cancións do Dépor a pleno pulmón. Respóndennos con insultos e ameazas, mais o condutor acelera e marchamos de aló a todo meter. Nun semáforo algo sae mal. O coche de adiante non arranca, e uns jichos se achegan a nós con botellas de cervexa na man. Eu bérrolles: “Bebedes Mahou, bebedes mexos!”, mais a fala se me enguedella na boca e non consigo vocalizar correctamente. Dubido que poidan comprender a mensaxe. O coche de diante móvese por fin e a cousa non vai a máis.
Tarde seguinte. Estadio de Balaídos. Temos 18 anos e unha resaca tan grande como a Citroën. Entramos na bancada de Río sen barbear e cos ollos vidrosos. Levamos entradas de xuvenís, para menores de 16 anos. O responsábel do acceso fítanos con ollos de raposo. Coa mirada semella dicirnos “déixovos pasar porque non teño ganas de lerias, mais parvo non son”. Vemos o partido debaixo das Xuventudes Celestes. Manjarín marca no minuto 15 cunha estraña vaselina, case sen querer. Disimulamos. Só golpes suaves cos cóbados e tres sorrisos apertados. Na segunda parte Alfredo anota o segundo. Este si o celebramos. Cantamos o gol e levantámonos na bancada. Comezan a caernos cousas enriba, pipas, gomas de mascar e outras galdrumadas. Tamén algún insulto ao raro. Temendo que a cousa vaia a máis erguémonos e marchamos do estadio sen ver o final. Ao chegarmos á rúa onde vive V., un dos seus compañeiros saúda os transeúntes cunha bufanda do Dépor na man. Finximos non coñecelo. É moi fácil ser valente desde un quinto andar.
